‘Oude bomen moet men niet verpoten’, luidt een Nederlands gezegde. Oftewel: het is beter om ouderen zo lang mogelijk in hun natuurlijke omgeving te laten. Maar dan moeten er vanzelfsprekend wel de nodige welzijns-, zorg- en woonvoorzieningen zijn. Hoe is dit in de praktijk te realiseren en wat moet er voor gebeuren?
Kanteling naar vraaggestuurde benadering absolute must.
Veranderend beleid en nieuwe wetgeving, maar ook een hogere mate van zelfredzaamheid en een groeiende emancipatie onder ouderen zorgen ervoor dat deze groep langer zelfstandig blijft wonen. Ondertussen worden er (vanuit de politiek) weinig handvatten geboden om aan deze ontwikkeling tegemoet te komen, nu er nog altijd vanuit een aanbodgerichte benadering wordt gestuurd en gedacht. Een praktische en vraaggestuurde benadering is daarom nodig om ook in de toekomst het hoofd te kunnen bieden aan de vraag naar zorg en volkshuisvesting voor ouderen.
Levensloopbestendige wijken
Op dit moment is het aanbod van zorg zo versnipperd dat het voor een individu heel moeilijk is, zeker gezien de beperkte mobiliteit van deze doelgroep, zijn weg te vinden. Daarom ontwikkelden VKZ BV, financiële en vastgoed- en gebiedsmanagers, en de Praktijkindex uit Bilthoven een plan voor levensloopbestendige wijken, waarbij het uitgangspunt is dat er met name vanuit de klant, de zorgvrager, wordt gedacht. Door het creëren van zogenoemde ‘Care Hubs’ kunnen ouderen langer in hun natuurlijke omgeving blijven. Een Care Hub is een voorziening, in de directe nabijheid van een intramurale instelling (in de bouwkundige plint of in de buurt ervan), waarin de welzijns- en zorgverleners alsmede diensten zijn gehuisvest die noodzakelijk zijn voor het bieden van zorgdiensten binnen een of meerdere zorgcirkels. Het vormt de bron (‘de herberg’) van en voor vele welzijns- en zorgdiensten. Samen met onder meer thuiszorg ontstaat er een gezonde basis voor een overzichtelijke, professioneel en betaalbare zorg. De Care Hub is bovendien het zorg-logistieke bronpunt in de wijk. Vanuit het perspectief van de zorgaanbieder is de afstand van de hub tot de zorgvragers beperkt. Deze oplossing zorgt daardoor dus voor een kortere reistijd en heeft dus een positief effect op de kostprijs van de zorg. Dit vertaalt zich direct in de kwaliteit van de zorg.
Grote verzorgingshuizen zullen dan niet meer logischerwijs, zoals nu vaak wel het geval is, aan de rand van een stad verschijnen, maar daar waar de vraag naar een bepaald zorgproduct is en dan op kleinere schaal. Een WoonZorgScan, samengesteld op basis van onder andere sociaaldemografische gegevens, kan uitkomst bieden voor een antwoord op de vraag waar de Care Hubs gebouwd moeten worden, mede op basis van het bereik, de maximale dekking en de kostprijs. Dit door VKZ en de Praktijkindex ontwikkelde instrument stelt de beleidsmaker in staat een analyse te maken van de zorgvraag in een gebied door middel van data-analyse. Wanneer vervolgens een beeld is ontstaan van de vraag naar zorg en welzijn is het mogelijk om de financiële effecten ten aanzien van de kostprijs (per zorgvrager) en het bereik (% bereikte zorgvragers) te berekenen.
Het plan voor de ontwikkeling van Care Hubs, waarbij het zorgaanbod dus een vraaggestuurde benadering volgt, biedt dus een eerste opening voor de dialoog over een oplossingsrichting. Deze Care Hubs, die de basis vormen voor levensloopbestendige wijken, zorgen niet alleen voor een verhoogd welzijn, maar ook voor een efficiëntere logistiek en dus tot lagere kosten voor de aanbieders van zorg- en huisvesting.
Bent u, na het lezen van het bovenstaande of bijgaand artikel, geïnteresseerd in meer informatie over levensloopbestendige wijken als antwoord op beleid en ontwikkeling van de maatschappij?
Rogier van Keulen geeft u graag meer informatie.